The Big Short 2015

10 / 7.8

امتیاز
imdb

10 / 6.7

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

بازار آمریکا در سال 2008 با یک رکود اقتصادی بسیار بزرگ روبرو شد. این رکود حاصل تعداد زیادی وام مسکن بدون پشتوانه بود، که دولت آمریکا و بانک ها بدون توجه به عواقب آن به مردم می دادند. مردم نیز که توانایی بازپرداخت آنها را نداشتند، خانه ها را به قیمت های بالاتر به افراد دیگری می فروختند که هر یک مقادیر بیشتری از بانک وام می گرفتند. در حالی که تمام افراد نسبت به این حباب بزرگ بی توجه بودند، تنها افراد معدودی متوجه این فرصت بزرگ شدند. فیلم رکود بزرگ داستان سه گروه مستقل است که هر یک به نحوی پیش از حادثه سال 2008 آن را پیش بینی کردند و با مقادیر مختلفی سرمایه گذاری علیه بازار مسکن در نهایت میلیون ها دلار به دست آوردند. گرچه میزان سود این افراد بسیار زیاد بود، اما آنها کمابیش متوجه بودند که در سوی دیگر این بازی مردمی هستند که بی کار و بی کاشانه می شوند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

7

Acting in Difficult Conversation (2015) The Big Short

Broken Market (2015) The Big Short

Editting 1 (2015) The Big Short

Fancy Editting (2015) The Big Short

Storytelling By Celebrities (2015) The Big Short

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم رکود بزرگ

فیلم «رکود بزرگ» (The Big Short) از جمله آثار شاخص سال 2015 بود که روایتی جنجالی از بحران اقتصادی آمریکا در اوایل قرن بیست و یکم و فساد در وال استریت را به تصویر می کشید. فیلم از همان آغاز با اصطلاحات پیچیده اقتصادی آغاز می شود و مک کی (Adam McKay) به عنوان کارگردان و یکی از نویسندگان فیلمنامه تلاش بسیاری می کند تا این اصطلاحات پیچیده را به ساده ترین نحو توضیح دهد. مک کی از ترفندهای تدوین و همچنین شگردهای روایت داستان برای این آسان سازی استفاده می کند. به عنوان مثال سه بار در طول فیلم شخصیت های مطرح (سلبریتی ها) به تصویر فراخوانده می شوند، تا اصطلاحات اقتصادی را به زبان ساده و در قالب مثال بیان کنند. به عنوان مثال آنتونی بوردین آشپز مشهور آمریکایی چگونگی ترکیب وام های درجه پایین و فروش مجدد آنها به مشتریان را از طریق یک مثال آشپزی توضیح می دهد. این تکنیک بخشی از یک تکنیک بزرگتر در فیلمسازی است که کارگردان داستان را از بیرون روایت می کند. به عنوان مثال از همان ابتدای فیلم جَرد وِنِت روایت داستان را با مخاطب قرار دادن بیننده آغاز می کند. او در برخی سکانس ها از داستان بیرون می آید و با خطاب قرار دادن بیننده دیوار چهارم را می شکند. این تکنیک از یک سو به طنز فیلم می افزاید و از سوی دیگر داستان پیچیده فیلم را آسان تر می کند. همچنین باید به تدوین بسیار عالی هنک کروین (Hank Corwin) اشاره کرد. در اینجا نیز از تکنیک های فانتزی و طنز برای اتصال سکانس ها به یکدیگر استفاده شده است. مثلا سوالی را که یک کاراکتر در سکانس خاصی می پرسد، شخصیت دیگری در سکانس بعدی پاسخ می دهد. استفاده از کلیپ های موسیقی پاپ و رقص (از جمله موسیقی شبح اپرا) نیز ریتم فیلم را سریعتر می کند.

میثم کریمی منتقد سینما از شیوه های جدید و جذاب مک کی برای توضیح مفاهیم اقتصادی استقبال کرده و همین مساله را عامل موفقیت کلی فیلمنامه قلمداد می کند. ما در ادامه این مقاله توضیح خواهیم داد که با این نتیجه گیری مخالف هستیم. ما معتقدیم مشکل اصلی فیلمنامه در شخصیت پردازی است. در واقع «رکود بزرگ» درگیر تعریف کلیدواژه های تخصصی به بیننده شده و در همان تکلف باقی مانده است. اصرار کارگردان برای تعریف دقیق و تفهیم این اصطلاحات باعث می شود، اگر بیننده ای آنها را درک نکند، ناامید شده و با رقبت کمتری فیلم را ببیند. این در حالی است که مک کی باید بیشتر بر روی داستان تمرکز می کرد و نقش این اصطلاحات را در پیش برد یک درام واقعی کمتر می کرد. متاسفانه وجود شخصیت های زیاد و سه داستان موازی که هر یک شخصیت های مختلفی را معرفی می کنند، به این مشکل دامن می زند. سه داستانی که در این فیلم روایت می شود، در یک نقطه (جلسه فعالان اقتصادی در لاس وگاس) به یکدیگر می رسند، اما متاسفانه این سه داستان در این نقطه به یکدیگر گره نمی خورند. در واقع می توان گفت لاس وگاس محل تلاقی جغرافیایی خرده داستان های فیلم است. اما شخصیت ها با یکدیگر روبرو نمی شوند و تداخلی بین داستان آنها رخ نمی دهد. پس اساسا چرا سه داستان روایت شد؟

از لحاظ بازیگری فیلم «رکود بزرگ» (The Big Short) غنای بسیاری دارد. حداقل چهار بازیگر شاخص هالیوود ستون های اصلی این فیلم را تشکیل می دهند. کریستین بیل در نقش مایکل را بیشتر با نقش آفرینی در فیلم های بت من و دریافت جایزه اسکار برای فیلم «مشت زن» (2010) می شناسیم. او در این فیلم به خوبی از عهده آشفتگی و تیک های عصبی یک نابغه ریاضی بر می آید و نشان می دهد که بازی در تیپ های مختلف را به خوبی بلد است. ستون دوم استیو کرل است که ما پیش از این فیلم «خانم سان شاین کوچولو» او را در سایت کلاسی فیلم بررسی کرده ایم. کرل بیشتر در فیلم های کمدی بازی می کند، اما در این فیلم شخصیتی کاملا جدی و حتی عصبی را ایفا می کند. البته پیشتر نیز شاهد آن بوده ایم که طنز کرل در چهره جدی او نهفته است. در واقع در بیشتر فیلم های طنز او شاهد شخصیتی جدی هستیم که در موقعیت های عجیب قرار می گیرد. رایان گاسلینگ راوی فیلم و احتمالا شخصیت اصلی داستان است. گرچه در طول فیلم کمتر با شخصیت او آشنا می شویم، اما به نوعی محور نادیدنی فیلم است. البته این از جمله نقاظ ضعف فیلمنامه است که ما با شخصیت یکی از اصلی ترین ستون های فیلم بسیار سطحی آشنا می شویم و او را تنها به عنوان یک صدای روی فیلم می شناسیم. در نهایت باید به برد پیت چهره شناخته شده سینما اشاره کرد که او نیز شخصیتی فرعی و حاشیه ای دارد. البته شخصیت او تا حدودی برای بیننده معرفی می شود و لذا آرام بودن، عصبی شدن و عقاید خاص او برای ما پذیرفتنی است. اما او نیز از جمله شخصیت هایی است که شاید با تمرکز بیشتر بر روی او داستان جذابی برای روایت داشت.

همانطور که پیشتر گفتیم فیلم «رکود بزرگ» (The Big Short) سه خط داستانی دارد. هر سه داستان درباره افرادی است که به نوعی از مشکل سیستم اقتصادی آمریکا زودتر از موعد مطلع شدند. اما مشکل اساسی این داستان عدم تمرکز بر روی یک شخصیت یا یک داستان است. مک کی معتقد است اینکه هیچ یک از شخصیت ها قهرمان واقعی نیستند، بازنمود جهانی است که مرکزیت خود حول تک قهرمان ها را از دست داده است. اما ما معتقدیم مشکل فیلمنامه نداشتن یک قهرمان کلیشه ای نیست، مساله کم عمق بودن شخصیت ها است. در واقع مک کی خود را گرفتار سه داستان بزرگ می کند که هر یک قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم کامل را دارد. محصول نهایی سه روایت نیمه تمام از شخصیت هایی جذاب و عجیب است. اما نباید از تلاش مک کی و گروه نویسندگان برای جذاب کردن فیلم چشم پوشی کرد. باید اذعان کرد که برخی از تکنیک های روایت داستان به نحو احسن در این فیلم استفاده شده است. همچنین فیلمنامه اقتباسی از یک داستان واقعی است که همین مساله دست نویسندگان را در شاخ و برگ دادن به شخصیت ها محدود می کند. در نهایت باید گفت فیلم «رکود بزرگ» با نوعی بدبینی نسبت به اقتصاد به اتمام می رسد. صدای روی فیلم اعلام می کند که در نهایت تنها یک نفر به زندان می رود و همه چیز به فراموشی سپرده می شود. همچنین در انتها کارگردان بشارت می دهد که فاجعه وام های مسکن به اشکال دیگری مجددا در حال شکل گیری است و همچنان هیچ کس به آن توجهی نمی کند. البته این که فیلمنامه قدرت کافی برای یک داستان تمام عیار را ندارد، لزوما به معنای ضعیف بودن فیلم نیست. سونیا سرکا اینگونه نتیجه گیری می کند که برخی از دیالوگ ها، تصمیات کارگردان و تدوین خاص فیلم در نهایت آن را بالاتر از سطح میانگین قرار می دهد.

دیالوگ های ماندگار

• Story teller: Truth is like poetry. And most people fucking hate poetry.
• Haruki Murakami: Everyone, deep in their hearts, is waiting for the end of the world to come.
• Mark Twain: [On screen quote attributed to Mark Twain] It ain't what you don't know that gets you into trouble. It's what you know for sure that just ain't so.
• William Henley: I am the master of my fate: I am the captain of my soul.

جوایز

نظرات