Little Miss Sunshine 2006
کارگردان | Jonathan Dayton, Valerie Faris |
---|---|
نویسنده | Michael Arndt |
زمان | 101 |
کشور | آمریکا |
ژانر | کمدی، درام |
خلاصه فیلم
الیو دختر خردسالی است که در خانواده ای آشفته در شهری کوچک زندگی می کند. او برای مسابقه رقص بهترین دختر آمریکا به کالیفرنیا دعوت می شود. از آنجا که خانواده نمی توانند هزینه سفر هوایی را بپردازند، تصمیم بر آن می شود که همه خانواده با یک ون به سوی کالیفرنیا سفر کنند. هر یک از اعضای خانواده مشکلی دارد و در طول داستان با مشکلاتش کنار می آید. در طول سفر پدربزرگ خانواده که مربی رقص الیو نیز هست به دلیل مصرف زیاد مواد مخدر می میرد، ولی این اتفاق خانواده الیو را از سفرشان باز نمی دارد. از سوی دیگر ورشکستگی پدر خانواده، مشکلات عمو فرانک و بالاخره کوررنگی برادر الیو که مانع رسیدن او به بزرگترین آرزویش یعنی پرواز با جت است، هیچ یک نمی تواند مانعی برای شرکت در مسابقه ایجاد کند. در نهایت رقص الیو گرچه به مزاج برگزار کنندگان مسابقه اصلا جور نمی آید، اما خانواده از تلاش خود راضی هستند.
لیست بازیگران
نام | شخصیت |
---|---|
Abigail Breslin | Olive Hoover |
Greg Kinnear | Richard Hoover |
Paul Dano | Dwayne |
Alan Arkin | Grandpa Edwin Hoover |
Toni Collette | Sheryl Hoover |
Steve Carell | Frank Ginsberg |
Bryan Cranston | Stan Grossman |
Dean Norris | Police Man |
Beth Grant | Pageant Official Jenkins |
Julio Oscar Mechoso | Mechanic |
گالری تصاویر و ویدئو
تصاویر
ویدئو ها
نقد فیلم خانم سانشاین کوچولو
فیلم خانم سانشاین کوچولو (Little Miss Sunshine) فیلمی ساده و صمیمی است که در مورد موضوعات ساده و در عین حال مهمی سخن می گوید. فیلم با یک سکانس گیرا و تاثیرگذار آغاز می شود. دوربین از روی چشمان زیبای دختر کوچکی به ما نشان می دهد که او چگونه محو یک مسابقه زیبایی در آمریکا است و چگونه خود را در جایگاه برنده تصور می کند. این صحنه آغازین بیانگر موضوع و تم کل داستان است. داستان در خصوص رویاها و آرزوهاست. اما آرزوهای هر فرد در قالب جامعه تحقق می یابد و این جامعه است که استانداردهای انتخاب برنده را تعیین می کند. هیچ یک از اعضای خانواده الیو هوور در این استاندارد افراد موفقی نیستند. هر یک مشکلی خاص خود را دارند، اما در نهایت این اتحاد خانواده است که تمام مشکلات را پشت سر می گذارد (بدون اینکه این مشکلات در واقع حل شوند). جامعه خشن و قوانین آن در فیلم در قالب خانمی که مسئول برگزاری مسابقات است به نمایش درآمده است. او حتی از 5 دقیقه تاخیر نیز نمی گذرد و هرگونه امر خارج از چهارچوب مرسوم را برنمی تابد. از سوی دیگر کالیفرنیا دنیای شلوغی است که در آن همه چیز نزدیک به نظر می رسد، اما در واقع دور است یا بهتر است بگوییم راه رسیدنش آنگونه که به نظر می رسد ساده و مستقیم نیست. این مطلب در سکانسی بیان می شود که جاده های پرپیچ و خم اتوبان باعث می شود خانواده هوور خود را نزدیک به سالن بدانند، اما در واقع در حال دور شدن از آن بودند. بهتر است بگوییم فیلم خانم سانشاین کوچولو سرشار از این ظریف بینی ها و سکانس های طراحی شده است.
بیایید بازگردیم به ابتدای فیلم (Little Miss Sunshine). پس از اینکه اعضای خانواده در شات های کوتاهی بدون ارتباط با یکدیگر به ما معرفی می شوند، اولین تاثیر خود را بر روی ذهن ما می گذارند. در ادامه با سکانسی روبرو هستیم که اعضای خانواده حول میز نهارخوری جمع می شوند و نوبت به شخصیت سازی و معرفی تفصیلی هر یک است. سکانس بسیار پویا است و دوربین سریع حرکت می کند. این سرعت در حرکت دوربین و دیالوگ های سریع و گاهی خشن ممکن است برای بیننده گیج کننده و سردرگم باشد، اما هدف کارگردانان دقیقا نمایش همین آشفتگی است. پس بهتر است بگوییم ده دقیقه اول فیلم بدون شک شاهکار کم نقصی است که در آن شخصیت ها معرفی می شوند و انگیزه شروع داستان شکل می گیرد. در ادامه شاهد فیلمی جاده ای هستیم که بازیگران سفری دو روزه به سمت کالیفرنیا را آغاز می کنند. از این پس می توان گفت فیلم در سکانس های خاصی منطق و مضمون فیلم های کودکانه را به خود می گیرد. درست است که داستان و هدف فیلم ساده و سرراست است، اما دزدیدن جسد یک مرده از بیمارستان، پلیس ساده ای که متوجه جسد در ماشین نمی شود، رانندگی های عجیب و غریب پدر خانواده در نزدیکی محل مسابقه و در نهایت بدخلقی های اغراق آمیز مدیر مسابقات همگی مولفه هایی هستند که تنها در فیلم های ژانر کودک و نوجوان منطقی و جذاب به نظر می رسند. همچنین آنگونه که برخی از کارشناسان اذعان کرده اند بی تجربگی کارگردانان این فیلم باعث شده است که برخی از صحنه ها به دام ملودرام بیافتند (مثلا صحنه ای که پدر خانواده زانو می زند و از مسئول مسابقات خواهش می کند که آنها را ثبت نام کند). با این وجود نمی توان از ارزش های بصری فیلم نیز غافل شد. استفاده مناسب از طبیعت آمریکا و کادرهای هوشمندانه در مسابقه از جمله ظرایف کارگردانی است. از این مهمتر می توان به اهمیت ماشین خانواده اشاره کرد، که رنگ خاص، مشکلات منحصر به فرد و حواشی آن در شکل گیری برخی طنزهای فیلم بسیار تاثیرگذار بودند. استیو کرل (در نقش دایی فرانک) سال گذشته در فیلم «باکره 40 ساله» هنر خود را در نمایش شخصیت های سرد و بی احساس که در مرکز احساسات و عواطف گرفتار شده اند نشان داده بود. او در این فیلم (Little Miss Sunshine) نیز در نقش پژوهشگری سرخورده ای بود که خودکشی ناکامی داشته و اکنون در فرآیند بازگشت به زندگی عادی است. لب های بالای او مشارکت حداقلی در ادای کلام دارند، چشمان او سرد و نیمه باز و ادای کلامش بدون احساس و با ریتم ثابت است. همه اینها نشانه های یک هنرمند جدی در نقش مردی سرد و افسرده است.
از جمله نقاط قوت این فیلم (Little Miss Sunshine) نمایش خیره کننده برخی از بازیگران است. پیش از هر شخصیت دیگری باید به پدربزرگ خانواده (آلن آرکین) اشاره کرد، که گرچه نقش نسبتا کوتاهی در فیلم داشت اما این نقش کلیدی بود و به بهترین نحو اجرا شد. لحن جدی و دلسوزانه او حاکی از طنزی تلخی و واقعی بود. او زبان خود را کنترل نمی کرد و آزادانه حرف دلش را می زد و همین سادگی و تاثیرگذاری مورد پسند بیننده واقع می شود. آلن آرکین برای ایفای این نقش موفق به کسب جایزه اسکار و همچنین بافتا شد. اما به غیر از او بازیگران شاخص دیگری در این فیلم ایفای نقش کرده اند. مهمتر از همه ابیگیل برسلین (در نقش الیو) که چهره معصومانه و چشمان گشاد او به بهترین نحو معصومیت کودکانه و بشاشیت چهره او را نشان می داد. از سوی دیگر او دیالوگ هایش را به خوبی ادا می کرد و خوشحالی و غم را واقعی و تاثیرگذار به نمایش می گذاشت. او پیش از این در فیلم نشانه ها (Signs) در کنار مل گیبسون و جکین فونیکس بازی خوبی از خود به نمایش گذاشته بود. پس از این می توان به بازی گیرای برادر الیو (پل دانو) اشاره کرد، که به درستی در ابتدای فیلم (Little Miss Sunshine) سردی و تنفر را بازی می کرد. چشمان او حاکی از بی خیالی بود، طریقه استفاده از خودکار هنگامی که مجبور به خاموشی بود به خوبی خشم او را نشان می داد و بالاخره هنگامی که از شدت خشم به سخن آمد بسیار عالی حس ناراحتی و افسردگی را به نمایش گذاشت. او نیز برای این هنرنمایی موفق به کسب جایزه بهترین بازیگر جوان از جشنواره انجمن منتقدین رسانه های آمریکا شد.
کارگردانی و بازیگری فیلم خانم سانشاین کوچولو (Little Miss Sunshine) گرچه قوی و تاثیرگذار هستند، اما آنچه این فیلم را از یک نمایش عادی متمایز می کند، فیلمنامه خاص و هوشمندانه آن است. مایکل آرنت در این فیلم طنز موقعیت طراحی کرده است. در واقع بیشتر موقعیت هایی که ممکن است منجر به خنده بیننده شود، ناشی از موقعیت عجیبی است که شخصیت ها در آن گرفتار می شوند و عکس العمل خاص آنها است. از سوی دیگر نقش پدربزرگ به عنوان محرک اصلی الیو در سوی دیگر طنز یعنی طنز کلامی است. او زبانی تلخ و ناسزاگو دارد، اما همین واقعیت برهنه خنده دار و خاص به نظر می رسد. یکی از ظاریف موجود در داستان فیلم مخفی ماندن چگونگی رقص الیو تا انتهای فیلم است. در واقع ما بیش از شصت دقیقه با خانواده هوور سفر می کنیم تا شاهد مسابقه رقص الیو باشیم، اما نمی دانیم او چگونه می رقصد و آیا اصلا استعدادی در این زمینه دارد یا خیر! تمام آنچه از رقص او می دانیم آن است که پدربزرگ مربی او بوده است. همین نکته در موقع نمایش به کمک بیننده می آید. در واقع ما که می دانیم شخصیت پدربزرگ هنجارشکن و بی ادب است، نباید انتظار بیشتری از رقص الیو داشته باشیم. رقص او بسیار سکسی است و برای سن او عجیب و خاص است. این نکته که تا انتهای فیلم (Little Miss Sunshine) از چشم ما مخفی مانده بود (اما نشانه هایی از آن را در طول فیلم دیده بودیم)، در موقع مناسب منجر به خنده ما می شود و این دقیقا همان کاری است که یک نویسنده طنز باید انجام دهد. یعتی بدون اینکه بیننده را در موقعیتی غیرمنطقی قرار دهد، ناهمگونی موقعیت را به چشم او بیاورد تا همین ناهمگونی باعث خنده شود. همانطور که پیش از این گفتیم برخی موقعیت ها و شخصیت برخی بازیگران بیش از حد ساده سازی شده که از ارزش های فیلم می کاهد.
نقاط قوت:
- فیلمنامه
- بازیگری
نقاط ضعف:
- بازیگران نقش مکمل
- کارگردانی
دیالوگ های ماندگار
- Richard: There's two kinds of people in this world, there's winners and there's losers. Okay, you know what the difference is? Winners don't give up.
- Dwayne: You know what? Fuck beauty contests. Life is one fucking beauty contest after another. School, then college, then work... Fuck that. And fuck the Air Force Academy. If I want to fly, I'll find a way to fly. You do what you love, and fuck the rest.
- Frank: Do you know who Marcel Proust is?
Dwayne: He's the guy you teach.
Frank: Yeah. French writer. Total loser. Never had a real job. Unrequited love affairs. Gay. Spent 20 years writing a book almost no one reads. But he's also probably the greatest writer since Shakespeare. Anyway, he uh... he gets down to the end of his life, and he looks back and decides that all those years he suffered, Those were the best years of his life, 'cause they made him who he was. All those years he was happy? You know, total waste. Didn't learn a thing. So, if you sleep until you're 18... Ah, think of the suffering you're gonna miss. I mean high school? High school-those are your prime suffering years. You don't get better suffering than that.
جوایز
عنوان جایزه | برنده | کاندید |
---|---|---|
اسکار (2007) | بهترین بازیگر مرد نقش مکمل Alan Arkin بهترین فیلمنامه Michael Arndt |
بهترین فیلم David T. Friendly Peter Saraf Marc Turtletaub بهترین بازیگر نقش مکمل زن Abigail Breslin |
گلدن گلوب (2007) | بهترین فیلم کمدی یا موزیکال بهترین بازیگر زن Toni Collette |
|
BAFTA (2007) | بهترین فیلمنامه Michael Arndt بهترین بازیگر مرد نقش مکمل Alan Arkin |
بهترین فیلم Albert Berger David T. Friendly Ron Yerxa بهترین بازیگر زن نقش مکمل Abigail Breslin بهترین بازیگر زن نقش مکمل Toni Collette جایزه افتخاری دیوید لین بهترین کارگردان Jonathan Dayton Valerie Faris |
Empire Magazine Awards (2007) | بهترین فیلم کمدی | بهترین پدیده بازیگری مرد Paul Dano بهترین پدیده بازیگری زن Abigail Breslin بهترین سکانس سال سکانس رقص الیو |
جوایز دیگر | بیش از 60 جایزه | بیش از 95 کاندید |