Paddington 2014

10 / 7.2

امتیاز
imdb

10 / 6.5

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

سال ها پیش یک جغرافی دان مکتشف به اعماق جنگل های پرو می رود و با یک نوع خاص خرس آشنا می شود. او زبان انگلیسی را به خرس ها یاد می دهد و قول می دهد اگر آنها به لندن بیایند، از آنها استقبال خواهد کرد. چند سال بعد وقتی که در جنگل زلزله می آید، فرزند کوچک خانواده خرس ها تصمیم می گیرد به لندن برود. او در لندنِ شلوغ به دنبال خانه جدید می گردد و منتظر است تا مکتشف را پیدا کند و از او طلب کمک کند. خانواده براون خرس کوچولو را در ایستگاه قطار پدینگتون پیدا می کنند و تصمیم می گیرند در کوتاه مدت از او نگهداری کنند. جست و جو به دنبال مکتشف چندان موفقیت آمیز نیست، اما دختر مکتشف که اکنون در موزه کار می کند به دنبال آن است که خرس داستان (پدینگتون) را خشک کرده و برای همیشه در موزه نگه دارد. در نهایت خانواده براون موفق می شوند پدینگتون را نجات دهند و تصمیم می گیرند برای همیشه از او نگهداری کنند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

Animation Entrance (2014) Paddington

Naming Paddington (2014) Paddington

All Family Alone (2014) Paddington

Pronouncing Name (2014) Paddington

Problems with Toilet (2014) Paddington

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم پدینگتون

فیلم پدینگتون (Paddington) اقتباسی از کتاب بسیار مشهور «خرسی به نام پدینگتون» نوشته مایکل باند در سال 1958 است. این کتاب که برای کودکان نوشته شده است اولین بار در سال 1958 منتشر شده است. این کتاب تاکنون به بیش از چهل زبان زنده دنیا ترجمه شده است و بیش از 35 میلیون نسخه از آن به فروش رسیده است[1]. از این لحاظ دیدن این فیلم بیش از هر چیز یادآور داستان مشهور دوران کودکی بسیاری از مردم است. چند دقیقه اول فیلم به صورت فلش بک ماجرای اکتشافی جنگل های پرو را بیان می کند. پُل کینگ کارگردان این فیلم (Paddington) به خوبی توانسته است کل داستان را در عرض کمتر از ده دقیقه آغاز کرده و شخصیت اصلی داستان را به ما معرفی کند. اما اولین نشانه ای که بیننده را به فیلمی قوی مژده می دهد، گرافیک و انیمشین قدرتمند آن است. خرس پدینگتون با وجود حرکت های سریع و هیجان انگیزش با دقت بالا طراحی شده و حتی حرکت موهای بدن او نیز قابل مشاهده است. این کیفیت بالا در انجام کارهای گرافیک به قدری است که در برخی صحنه ها تفکیک واقعیت از انیمیشن بسیار دشوار می شود. از جمله نقاط قوت دیگر داستان استفاده هوشمندانه از ظرفیت های گرافیکی این داستان خانوادگی/کودکانه است. به طور ویژه می توان به کاغذ دیواری خانه خانواده براون اشاره کرد. درخت بزرگی با برگ های قرمز که از پله های خانه به بالا رفته است. این درخت به قدری زیباست که به خانه گرما و زیبایی داده است، اما هنر کینگ زمانی مشخص می شود که این درخت با احوالات خانواده براون تغییر شکل می دهد. هنگامی که در میانه فیلم آنها ناراحت هستند، درخت حالت پاییزی به خود می گیرد و هنگامی که خانواده خوشحال هستند، شکوفه می دهد و بهاری می شود. البته باید دقت کرد که کینگ از این ظرفیت هنری بیش از حد استفاده نمی کند. در واقع باید گفت اگر همین تکنیک بیش از این تکرار می شد، احتمالا ارزش خود را از دست می داد.

علاوه بر این موسیقی و صدابرداری فیلم (Paddington) کیفیت بسیار بالایی دارد. به عنوان نمونه می توان به موسیقی زیبای گروه D Lime با عنوان «London is the place for me» اشاره کرد که نه تنها زیبا و شنیدنی است بلکه به شکل زیبایی در فیلم پدینگتون جاسازی شده است. این نحوه جاسازی موسیقی در فیلم دقیقا مناسب فیلم هایی است که قصد روایت داستان دارند. نمونه دیگری از این روایتگری در فیلم هنگامی است که پدینگتون به دنبال آدرس مکتشف می گردد. او نمایی از شهر را می بیند، اما برخی از خانه ها توسط نوشته های کامپیوتری علامت زده می شوند. این کار باعث می شود بدون ارائه هیچ دیالوگ یا حرکت اضافه ای بیننده متوجه مضمون ماجرا بشود. این یکی از هنرهای کینگ است که بدون اضافه کاری یا حاشیه رفتن محتوایی عمیق را نمایش می دهد. یکی از نمونه های ارزشمند این کار هنگامی رخ می دهد که آقای براون درباره یتیم خانه صحبت می کند. در میانه کلام آقای براون تصویر مخوفی از یک عمارت بزرگ با عنوان «یتیم خانه» ظاهر می شود. اما او مجبور می شود عبارت خود را به «موسسه ای برای جوانانی که متاسفانه والدینشان را از دست داده اند» اصلاح کند. بلافاصله همان عمارت مخوف این بار با عنوان ذکر شده ظاهر می شود. این تکرار زیبا علاوه بر اینکه تاحدودی خنده دار است، محتوای عمیقی را به ما القا می کند: اینکه نام ها اهمیتی ندارند، یتیم خانه جای خوبی نیست.

یکی از نقاط قوت فیلم (Paddington) بازیگران آن هستند. شاید شاخص ترین آنها نیکول کیدمن است که شخصیت منفی فیلم را بازی می کند. شخصیت او نمونه جدید عجوزه های داستان های قدیمی است. او زنی زیبا با موهایی زیباست، ولی روحیه شیطانی دارد و به خوبی این روحیه را به شکل طنز بازی می کند. در برخی صحنه های فیلم، سادگی پدینگتون و شرارت مضحکانه کیدمن یادآو فیلم «تنها در خانه[2]» بود. گریم کیدمن در بازی او نقش مهمی ایفا می کرد، به نحوی که او از گریمورهای شخصی خود استفاده می کرد. یکی دیگر از شخصیت های غیراصلی داستان که به ارزش فیلم افزوده است، پیتر کاپالدی است که پیش از این برای بازی در مجموعه «Dr Who» مشهور شده بود (او در برخی از فیلم های این مجموعه نیز ایفای نقش کرده است). ظاهر او (از جمله اندام صورت و جثه لاغر و قد دراز) به نحوی است که جدیت و خشونت را در کنار طنز به خوبی نمایش می دهد. اما با گذر از شخصیت های غیر اصلی باید به اعضای خانواده براون و سپس به صداپیشگی شخصیت پدینگتون اشاره کرد. آقا و خانم براون بازی هایی در خور شخصیت داستانی خود نمایش دادند. گرچه انتخاب هاگ بنویل برای بازی در شخصیت آقای براون چندان مناسب نبود (او در سریال Downton Abbey بهتر بازی می کرد چرا که شخصیت های جدی واقعی بیشتر از عهده او بر می آید)، اما خانم بروان و بچه های خانواده براون به نحو احسن در ایفای نقش موفق بودند. در انتخاب یک صداپیشه خوب برای شخصیت پدینگتون اتفاق عجیبی رخ داد. در ابتدا قرار بود کالین فرث (Colin Firth) بازیگر مشهور انگلیسی و برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد در سال 2010 صدای پدینگتون را اجرا کند، اما به دلایل نامشخصی این اتفاق رخ نداد و بن واینشاو این مسئولیت را به عهده گرفت. بسیاری معتقد بودند این بزرگترین بدشانسی فیلم پدینگتون (Paddington) است، اما واقعیت آن است که واینشاو به خوبی از عهده مسئولیتش برآمد و صدای پدینگتون را از آن خود کرد (او در سال 2017 برای فیلم دوم پدینگتون نیز صداپیشگی شخصیت پدینگتون را به عهده داشت).

فیلمنامه پدینگتون (Paddington) در وهله اول وامدار داستان مایکل باند است، اما همانطور که آقای میثم کریمی معتقد هستند فیلمنامه این فیلم ارتباط اندکی با داستان های باند دارد و روایت نویی از شخصیت پدینگتون ارائه می دهد. داستان شیرینی که هم ایده های جذاب و دلنشین دارد و هم مناسب اعضای کوچکتر خانواده است. البته هیجان و گره های داستانی با فیلم های جدی که مخاطب بزرگسال دارند قابل مقایسه نیست، اما وقتی که مخاطب اصلی فیلم لحاظ شود این دغدغه ها در بستر دیگری بررسی می شوند. اینکه آقای براون مجبور می شود با لباس های زنانه و بدون مجوز وارد ساختمان شود، تنها در بستر این فیلم است که چنین دلنشین و ساده مورد پذیرش قرار می گیرد. البته تعداد این سوالات و مسائل منطقی به نظر زیاد می رسد. مثلا اینکه پدینگتون چگونه برای عمه اش نامه می نوشت؟ سرای سالمندان خرس ها کجاست؟ چگونه حمام خانه به سرعت ترمیم شد و … این سوالات را تک تک می توان به بستر کودکانه فیلم ارجاع داد و از منطق های کودکانه برای رفع آنها اسفاده کرد ولی وقتی تعداد این سوالات زیاد می شود، از حد اعتدال خارج است. در واقع تعداد زیاد این ابهامات منطقی کودکان را نیز مجبور به سوال و تامل می کند. علاوه بر این گاهی اوقات فیلم به سوی کلیشه (تنها در خانه/گارفیلد) کشیده می شود، اما آنچه همواره این کلیشه ها را از آسیب رساندن به فیلم جلوگیری می کند، داستان شیرین پدینگتون است که بچه ها (و بچه های قدیمی) آن را دوست دارند. از جمله دیالوگ هایی که نشان می دهد کینگ هوشمندانه از طنز خود استفاده می کند، هنگامی است که جغرافی دانان از مکتشف در مورد تمدن خرس های پرو سوال می کنند. تعریف آنان از تمدن بسیار مضحک و در عین حال نیش دار است. در هر حال نباید فراموش کرد که حاصل کار فیلم (Paddington) خوبی است که برای تماشای خانواده در کنار هم توصیه می شود.

[1] در ایران این کتاب توسط نشر ماهی و ترجمه بهمن دارالشفایی منتشر شده است.

[2] Home Alone (1990)

نقاط قوت:

• کارگردانی
• بازیگری

نقاط ضعف:

• منطق داستان

دیالوگ های ماندگار

• Explorer: Gentlemen, these were no dumb beasts. They were intelligent and civilized.
  Geographer 1: Come off it, Clyde. They didn't even speak English.
  Geographer 2: Did they play cricket?
  Geographer 3: Drink tea?
  Geographer 4: Do the crossword?
  Geographer 1: Pretty rum idea of civilization you've got, Clyde.
• Aunt Lucy: You once, there was once a war in the explorer's country. People in England sent their children by train with labels around their necks, so they could be taken care of by complete strangers in the country side where it was safe. They will not have forgotten how to treat strangers.
• Mrs. Bird: You just don't get it, do you?
  Henry Brown: What?
  Mrs. Bird: This family needed that wee bear every bit as much as he needed you. There. Said my piece.

جوایز

نظرات