وقتی تکنیک حرف می زند

توضیحات

گاهی اوقات کارگردان ترجیح می دهد به جای انتقال پیام داستان یا پیام یک سکانس توسط دیالوگ، آن پیام را به بیننده نشان دهند. در اینگونه مواقع آنها از قدرت تخیل و مهارت تکنیکی خود استفاده می کنند. در ویدیوهای بالا چند نمونه از این هنرنمایی ها را ملاحظه می کنید:

1. نمونه اول بخشی از فیلم «ظرف غذا» (Lunchbox) به سال 2013 است که کارگردان با تغییر موقعیت قاب به بینندگان نشان می دهد که اعضای خانواده داماد بسیار کمتر از خانواده عروس است. نوعی حزن در این قاب بندی وجود دارد.
2. نمونه دوم بخشی از فیلم «اول پدرم را کشتند» (First they Killed my Father) به سال 2017 است که کارگردان (آنجلینا جولی) دو مرتبه از تضاد تاریکی و روشنایی استفاده می کند تا به بیننده نشان دهد که احتمالا امید همچنان زنده است، یا اینکه پایان داستان روشن است. تصور کنید این فیلم را در سالن سینما می بینید و ناگهان پس از اینکه چشم شما به مدت 2 دقیقه به تاریکی عادت کرده ناگهان تصویر بسیار روشنی از خورشید یا مزارع را می بینید! تجربه ناب و زننده ای است.
3. نمونه سوم بخشی از فیلم «بایست و تحویل بده» (Stand and Deliver) سال 1988 است که در انتهای فیلم قهرمان داستان با دور شدن از قاب ثابت دوربین به ما نشان می دهد که مسیر خود را ادامه می دهد. در عین حال اعداد روی تصویر تغییر می کنند که نشانگر پیشرفت قهرمان است. در انتهای مسیر او دست خود را به علامت خوشحالی تکان می دهد. توجه کنید که تصمیم کارگردان بر ثابت قرار دادن دوربین به معنای رها کردن داستان اوست، پس طبیعی است که این سکانس پایان بندی فیلم باشد.
4. در فیلم «گذران زندگی» (My Life to Live) ساخته ژان لوک گدار 1962 کارگردان چندین بار شخصیت های اصلی فیلم را از پشت نمایش می دهد. این نوع فیلمبرداری عجیب دلایل مختلفی دارد. اما احتمالا یکی از دلایل آن بی اهمیت بودن چهره قهرمان است. در واقع نگاهی بیرونی به یک زندگی شخصی که می تواند زندگی شخصی ما باشد.

نظرات