Mother 2009

10 / 7.8

امتیاز
imdb

10 / 7.6

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

پلیس به اتهام قتل یک دختر دبیرستانی یون دو-جون را دستگیر می کند. یون دو-جون که از لحاظ ذهنی و رفتاری کمی مشکل دارد، با مادرش زندگی می کند. مادر از هر لحاظ مراقب یون دو-جون است و به شدت او را دوست دارد. به همین خاطر سعی می کند قاتل دختر را پیدا کند تا پسرش را نجات دهد. او برای تحقیق به دنبال قاتل با دوستان دختر و خانواده اش ارتباط برقرار می کند. اما هنگامی که تنها شاهد قتل را پیدا می کند رازهایی بر او عیان می شود که او را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد. پلیس مظنون دیگری را برای این قتل پیدا می کند، اما مادر یون دو-جون واقعیت را می داند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

7

Mother (2009) Crime Scene

Mother (2009) Acting

Mother (2009) Dance in Desert

Mother (2009) Drink and Piss

Mother (2009) Umbrella

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم مادر

فیلم «مادر» (Mother) ساخته سال 2009 کشور کره جنوبی ادامه فعالیت بونگ جون-هو در همان ژانری است که در آن موفق بوده است. او در سال 2003 با شاهکار «خاطرات قتل» خود را به جهان شناساند. اما در ادامه با ورود به ژانر علمی تخیلی از اوج خود فاصله گرفت. فیلم «مادر» از بسیاری لحاظ قدم در همان مسیر موفق قبلی است. برخی از سکانس های «مادر» برای طرفداران جون-هو بسیار آشنا است. به عنوان مثال شبیه سازی صحنه قتل توسط پلیس و نحوه جمع شدن مردم برای مشاهده صحنه و مظنون بسیار شبیه فیلم قبلی جون-هو است. اگر فرض کنیم یون دو-جون، پسر عقب مانده این فیلم، نظیر شخصیت عقب مانده در فیلم «خاطرات قتل» است، آنگاه می توانیم مادر فیلم سال 2009 را با پدر سال 2003 مقایسه کنیم. در واقع صحنه ای که رابطه بین پدر و پسر را در فیلم سال 2003 به تصویر می کشید بسیار عمیق و پراحساس بود و به نظر می رسد فیلم 2009 بسط همان سکانس برجسته است. جون-هو با ساخت این فیلم نشان داد در ایجاد تعلیق و پیچ و تاب دادن به فیلم های کاراگاهی مهارت بسیاری دارد و فیلم قبلی او تنها یک تصادف نبوده است. راجر ابرت فیلم مادر را «تو در تو و فریبنده» توصیف می کند و میزان هیجان جنایی آن را بسیار بالا می داند، برخی دیگر از منتقدان سینما، فیلم «مادر» را به طور جدی با فیلم های هیچکاک از جمله «روانی» مقایسه می کنند.

در فیلم «مادر» (Mother) نیز مانند دیگر فیلم های جون-هو شاهد ترکیب ژانرها با یکدیگر هستیم. برایان اورندورف به درستی اشاره می کند که بونگ جون-هو هیچ ترسی از ترکیب ژانرها با یکدیگر و ساختار شکنی ندارد. او پیشتر در فیلم «میزبان» نیز ژانرهای علمی تخیلی و کمدی را با یکدیگر ترکیب کرده بود. در اینجا نیز شاهد مایه هایی از طنز و شوخ طبعی هستیم که بیشتر در قالب شخصیت یون دو-جون و دوستش جین تائه نمایان است. این ساختارشکنی علاوه بر ترکیب ژانرها در نوع قاب بندی و زاویه های فیلمبرداری نیز مشهود است. به عنوان مثال در سکانس اول فیلم هنگامی که مادر به میان دشت می آید و رقصی غمگین را به اجرا می گذارد، دوربین به شکل غریبی حرکت می کند و سوژه لزوما در مرکز فریم قرار ندارد. در طول فیلم نیز چندین بار شاهد این ساختارکنی های بصری هستیم. به طور کلی باید گفت با فیلم متفاوتی روبرو هستیم که هم از لحاظ بصری و هم از لحاظ روایی با انتظارات قالب بندی شده ما که حاصل فیلم های یکدست هالیوودی است تفاوت دارد.

چهره شاخص فیلم «مادر» (Mother) های-جا کیم در نقش مادر است. گرچه او در صحنه بین المللی چندان شناخته شده نیست، اما بونگ جون-هو در مصاحبه ای ادعا می کند که او در کره جنوبی بسیار محبوب است و او را به صفت «مادر یک ملت» توصیف می کند. او حتی مدعی است که بخش زیادی از فیلمنامه با الهام از شخصیت های-جا کیم نگاشته شده است نه بر عکس. در طول فیلم احساس اضطراب و دلهره مادرانه او به خوبی قابل درک است. او دیالوگ های زیادی ندارد، اما بیننده به خوبی احساسات او را درک می کند. به طور ویژه باید به بازی متنوع و تاثیرگذار او در این سکانس ها اشاره کرد: وقتی به دنبال پسرش به اداره پلیس می آید، یا وقتی صمیمانه کنار دوستان مقتول می نشیند تا اطلاعاتی از آنها کسب کند، یا در انتهای فیلم که با چشمان گریان از مظنون جدید می پرسد آیا تو پدر و مادر داری؟ جالب است که سکانس رقص مادر در میان دشت که در ابتدای فیلم نمایش داده می شود، عمیقا حاوی احساساتی است که در انتهای فیلم از مادر انتظار داریم و این جالب است که یک بازیگر بتواند با حرکات دست و بدن احساسات دو ساعت فیلم را پیشاپیش به ما منتقل کند. شاید از جمله معدود ضعف های فیلم شخصیت پردازی مامورین پلیس است. آنها فضای اندکی را در طول فیلم اشغال می کنند اما این فضا به قدری هست که انتظار داشته باشیم، از احساسات و سابقه تاریخی آنها نیز اندکی بدانیم. اینکه می دانیم آنها به شیوه سیب در دهان (سپکتاکرا) مظنونین را مورد شکنجه قرار می دهند، برای شناخت آنها کافی نیست. در واقع بونگ جون-هو احساسات و سابقه تاریخی مامورین پلیس را در فیلم دیگرش (خاطرات قتل) مورد بررسی قرار داده است، اما آن فیلم به این فیلم الصاق نشده است.

یکی دیگر از ضعف های فیلمنامه «مادر» (Mother) عدم وجود داستان فرعی (Subplot) در طول فیلم است. در واقع غیر از داستان اتهام قتل به یون دو-جون و تلاش مادر برای اثبات بی گناهی او، خرده داستان دیگری به چشم نمی آید. این مساله باعث می شود، در برخی موارد جست و جوهای کاراگاهی مادر کسل کننده شود و بیننده رغبت خود را از دست بدهد. ای بسا با ورود بیشتر به زندگی جین تائه، فیلمنامه می توانست پویایی خود را احیا کند. برای این کار زحمت چندان زیادی لازم نبود، چرا که ما با زندگی شخصی و منزل او تا حدودی آشنا شده ایم. ما می دانیم که او با دختر رستوران منهتن ارتباط دارد و از سوی دیگر می دانیم که یون دو-جونِ عقب مانده تنها توسط دختر رستوران منهتن مورد استقبال واقع می شد. پس یک رقابت عاشقانه بین جین تائه و یون دو-جون می توانست به خوبی این خلا فیلمنامه را تکمیل کند. اما این نیاز بر طرف نمی شود و هیچ جایگزینی برای آن ارائه نمی شود.

اجازه دهید در انتهای این مقاله بدون اغراق بیان کنم که به شدت تحت تاثیر فیلم های بونگ جون-هو قرار گرفته ام. آنچه فیلم جنایی کره جنوبی را از نظایر آمریکایی خود جدا می کند، میزان نزدیکی داستان و شخصیت هایش به انسان های واقعی است. راجر ابرت گزارش می دهد که فیلم های کمپانی والت دیزنی اغلب در مورد رخدادها، داستان های قهرمانی و فرانشیزهایی مانند «دزدان دریایی کرائیب» است و کمتر به بعد واقعی انسان بودن توجه می کند. او معتقد است فیلم «مادر» (Mother) یکی از داستان های ممکنی است که برای انسان های واقعی رخ می دهد. به همین خاطر به زیبایی نتیجه گیری می کند که مشاهده فیلم های غیرآمریکایی به هیچ عنوان یک کار لوکس یا ژست هنری نیست، بلکه یک ضرورت است! من از این نتیجه راجر ابرت بسیار لذت بردم و به شدت با آن موافقم.

دیالوگ های ماندگار

• The Mother: Have you got parents? Have you got a mom?
• The Mother: He’s bleeding.
  Mi-na: I knew it. This is your own Blood.

جوایز

نظرات