Paris Belongs to Us 1961

10 / 6.9

امتیاز
imdb

10 / 7.0

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

آن دختر جوانی است که به دعوت برادرش به یک مهمانی مرموز دعوت می شود. میهمانان درباره مرگ یا خودشکی فردی به نام خوان صحبت می کنند. فیلیپ که یک مهاجر آمریکایی است، زنی به نام تِری را به جرم شراکت در این مرگ متهم می کند. فردای آن شب، آن مجددا با فیلیپ ملاقات می کند و متوجه می شود که جان جِرارد کارگردان تئاتری که دیشب در مهمانی حضور داشت نیز در خطر است. فیلیپ از توطئه ای بزرگ خبر می دهد و آن را تشویق می کند تا جرارد را نجات دهد. آن تلاش می کند تا معما را حل کند، اما در نهایت جرارد نیز خودکشی می کند (یا کشته می شود). شک فیلیپ به برادر آن نیز باعث می شود، تِری او را بکشد. اما نشانه هایی وجود دارد که همه این توطئه پردازی ها حاصل ذهن بیمار فیلیپ است. در نهایت آن برادر خود را از دست می دهد و معما همچنان حل نشده می ماند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

7

Deep Shots (1961) Paris Belongs to Us

Opening Story (1961) Paris Belongs to Us

Paris From Top Cinematography (1961) Paris Belongs to Us

Gerard Denies the Letter (1961) Paris Belongs to Us

Wiered Shadow Cuts and Nice Background (1961) Paris Belongs to Us

Final Scene (1961) Paris Belongs to Us

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم پاریس از آن ماست

فیلم پاریس از آن ماست (Paris Belongs to Us) در سال 1958 فیلمبرداری شد، اما مراحل آماده سازی آن به دلایل اقتصادی تا اواخر سال 1961 به تعویق افتاد. اهمیت ساخت این فیلم برای کارگردانان موج نوی سینمای فرانسه خصوصا منتقدانی که در نشریه کایه دو سینما (Cahiers du cinéma) فعالیت می کردند، به قدری بود که در فیلم هایی که پیش از 1961 ساخته شد نیز اشاره هایی به این فیلم می شود. این فیلم مانند بسیاری از فیلم های موج نوی فرانسه با هزینه های حداقلی ساخته شده است. ژاک ریوت کارگردان فیلم از دوستان خود مانند گدار، شابرول و ژاک دِمیبه عنوان بازیگر کمک گرفته و دیگر بازیگران اغلب داوطلبانه بازی می کنند. وسایل سینمایی از فرانسوا تروفو و دوربین از شابرول به امانت گرفته شده است. وسواس زیباشناختی ریوت در این فیلم (Paris Belongs to Us) گاهی به اوج می رسد و گاهی ضعیف تر جلوه می کند. به عنوان مثال شات های عمیقی که او از سوژه های پشت سر هم در یک لوکیشن می گیرد، بسیار زیبا و پویا است. به عنوان مثال در یکی از سکانس های تمرین تئاتر، صحنه ای وجود دارد که جرارد در جلوی دوربین به کارگردانی مشغول است، پشت او بازیگران ذخیره منتظر تمرین هستند و در پشت همه آنها پیِر و تِری در حال بحث و مشاجره هستند. این تکنیک که اولین بار توسط اورسن ولز در فیلم «همشهری کین» استفاده شده، چشم و ذهن بیننده را بسیار درگیر می کند و داستان را وارد لایه های عمیق تری می کند. چرا که در واقع نیز ذهن و چشم ما به صورت همزمان موضوعات متفاوتی را بر اساس اهمیت آنها تحلیل می کند ولی معمولا دوربین کارگردانان از نمایش این جلوه از روایت عاجز است. در حالی که اورسن ولز و بسیاری دیگر از کارگردانان این عمیق کردن شات را به صورت غیر پویا انجام می دهند (یعنی سوژه ها مرتب پشت سر یکدیگر قرار دارند)، سکانس های ریوت در این فیلم (Paris Belongs to Us) پویا و کنشگر است. به عنوان مثال در همان صحنه تمرین تئاتر بحث پیِر و تِری بسیار مهم و تاثیرگذار است در حالی که این دو شخصیت پشت لایه های دیگر قرار دارند. این مساله هم نشانگر مخفی بودن مساله پشت لایه های ظاهری است و هم به شدت چشم بیننده را درگیر می کند. خصوصا هنگامی که برای بار دوم فیلم را می بینیم و می دانیم که احتمال توطئه پیِر وجود دارد، این سکانس بیش از پیش معنادار می شود. با این وجود سکانس های دیگری هستند که به وضوح در تدوین یا فیلمبرداری بی دقتی شده است. به عنوان مثال در سکانس مکالمه آن و جرارد در فضای باز سایه دوربین به وضوح روی بازیگران دیده می شود (دقیقه 44). همچنین سکانس انتهایی فیلم (Paris Belongs to Us) که آن در حال مشاهده پرواز پرندگان روی دریاچه است به شکل غیرطبیعی تدوین شده است.

فیلم پاریس از آن ماست (Paris Belongs to Us) از نظر بازیگری از سطح کیفی بالایی برخوردار است. نقش اول فیلم با بازی بتی اشنایدر بسیار پخته و قابل باور است. آن دختری جوان و خام است که در بازیگری تئاتر به وضوح آماتور است. اما بازی اشنایدر در سکانس های ترس و ابهام بسیار قابل باور و دلنشین است. او چهره ای معصوم و کودکانه دارد و به خوبی نشانگر شخصیتی است که در بین شخصیت های پیچیده و عمیق اطرافش گرفتار شده است. او حتی برادر خود را به خوبی نمی شناسد و بین احساسات خانوادگی و اطلاعاتی که از اطراف به او می رسد گیج شده است. ژان کلود بریالی بازیگر محبوب کارگردانان موج نوی سینمای فرانسه که پیش از این نقش اول کلود شابرول را در فیلم «سرژ خوش تیپ» ایفا کرده بود و در فیلم «چهارصد ضربه» نیز نقشی فرعی داشت، در این فیلم (Paris Belongs to Us) نیز به عنوان دوست آن ایفای نقش می کند. گرچه برخی از بازیگران فرعی مانند فیلیپ و تِری گاهی اغراق آمیز و درشت بازی می کنند، اما در کل می توان گفت مجموعه بازیگران وظیفه خود را به خوبی اجرا کرده اند. مهمتر آنکه ریوت به بازیگرانش اجازه بداهه پردازی می دهد و معتقد است بازیگری و نمایش بیشتر از آنکه توهم باشد، واقعیت است. لذا شاهد آزادی عملی در بین بازیگران هستیم که به خوبی جواب داده است.

الکس پورتر منتقد سینما معتقد است فیلم پاریس از آن ماست (Paris Belongs to Us) نمونه اعلای سینمای ریوت است که در آن نه تنها شهر پاریس به تصویر کشیده می شود بلکه مساله قدرت و توطئه ای که زیر پوست شهر جاری است روایت می شود. در یکی از سکانس های انتهایی فیلم تِری به آن می گوید ممکن است یک نهاد یا موسسه توطئه گر و مافیایی وجود نداشته باشد، اما از این سنخ نهادها و قدرت ها مسلما وجود دارند و کم و بیش بر شهر پاریس (و جهان) سلطه دارند. این یعنی حتی اگر داستان های فیلیپ همگی تخیل و اوهام باشد، بازهم واقعیتی تلخ زیر پوست شهر وجود دارد. فیلمبرداری پاریس از آن ماست (Paris Belongs to Us) توسط دوربین 16 میلی متری چارلز بیش (Charles Bitsch) به صورت سیاه و سفید و با نورپردازی محدود صورت پذیرفته است. با این وجود صحنه هایی که از شهر پاریس ثبت شده به شدت جذاب و گیرا هستند. در ابتدای فیلم شاهد دوربینی هستیم که سوار بر قطار از محله های اطراف به مرکز پاریس نزدیک می شود. این در حالی است که بیشتر شخصیت های داستان غیرفرانسوی هستند و کم کم به خارج از شهر پاریس رانده می شوند. این مساله ارتباطی عمیق با عنوان فیلم (Paris Belongs to Us) برقرار می کند، چرا که بالاخره مشخص نیست پاریس از آن کیست؟ عنوان فیلم به جمله ای از شاعر معروف فرانسوی شارل پگی اشاره دارد که می گوید: «پاریس به هیچ کس تعلق ندارد»! مضمون فیلم تاحدودی متاثر از جو توهم توطئه (مک کارتیزم) است که در دهه پنجاه میلادی بر آمریکا و بخش هایی از اروپا حاکم بود. ترس از بمب اتم، نیروهای فضایی، مافیای قدرت و دیکتاتوری مخفی از جمله مفاهیمی هستند که ذهن برخی از روشنفکران این دوره را به خود مشغول کرده است. ریوت در این فیلم با اشاره به این افکار مغشوش از طرفی آنها را تایید و از طرف دیگر رد می کند. در نهایت حاصل این ترکیب واقعیت و توهم از دست دادن ارزش ها و دارایی هایی مثل شهر زیبای پاریس است[1].

در نهایت می توان گفت فیلم پاریس از آن ماست (Paris Belongs to Us) از لحاظ فرمی و محتوایی غنی و گیرا است. اما آنچه معمولا به عنوان نقطه ضعف فیلم یاد می شود، ابهام و تعلیق بیش از حدی است که بیننده را از تمرکز بر روی یک داستان واحد باز می دارد. دنیس شوارتز منتقد سینما معتقد است استفاده ریوت از «تعلیق های مبهم خسته کننده و بیش از اندازه» است. بخشی از این ابهام ریشه در طبیعت فیلم های کاراگاهی و مرموز دارد، اما باید اذعان کرد در برخی موارد تعداد و عمق آنها به قدری زیاد می شود که بیننده را خسته و ناامید می کند. به عنوان مثال تعلیق اصلی داستان حول گروه مخوفی است که افراد را به خاطر دانستن راز مهمی به کشتن می دهد. تعلیقات حاشیه ای ولی قابل پذیرش این بخش عبارتند از مرگ خوان، ناپدید شدن خواهر خوان و رفتارهای مرموز فیلیپ و تِری. همه اینها در کنار هم برای یک فیلم مرموز و پیچیده کافی است. اما مساله دیگری مانند موسیقی گمشده خوان، گره جدیدی را ایجاد می کند. از سوی دیگر ارتباط پیِر با این گروه مخوف و مرگ او نیز مساله دیگری است. در میانه فیلم هنگامی که جرارد درباره نمایشنامه پریکلس حرف می زند، اذعان می کند که داستان شکسپیر نیز رازآلود و حاوی بخش های متنوع است، اما این بشارت را می دهد که در انتها همه بخش ها به یکدیگر ملحق شده و پایانی طلایی را رقم می زنند، اما این اتفاق در فیلم ریوت رخ نمی دهد. دکتر آتاناسوف نویسنده سایت بلوری معتقد است ساختار و روایت غیرعادی فیلم (Paris Belongs to Us) تنها هنگامی اثرگذار و معنادار می شود که درک کنیم این فیلم یک پروژه آزمایشی برای حرکتی بزرگتر به نام موج نوی فرانسه است.

[1] جف استفورد منتقد سینما معتقد است عنوان فیلم می تواند به گونه های مختلفی تعبیر شود. این عنوان می تواند به کارگردانان جوانی از موج نو مانند خود ریوت اشاره کند که در اواخر دهه پنجاه خیابان های پاریس را تسخیر کرده و شروع به ساخت فیلم می کنند. از سوی دیگر می تواند ارجاعی به بازیگرانی باشد که در تابستان در پاریس تمرین می کنند تا در زمستان آماده اجرا باشند. همچنین می تواند ارجاعی به مافیای قدرت جهانی باشد که خواهان سلطه بر همه چیز هستند.

نقاط قوت:

• بازیگری

نقاط ضعف:

• داستان
• اشتباهات کارگردانی

دیالوگ های ماندگار

• Gerard: But theater is not illusion, it's reality.
• Anne: Am I going mad, or is it the world?
  Pierre: Both, kid.
• Gerard: It shows a chaotic but not absurd world, rather like our own, flying off in all directions, but with a purpose. Only we don't know what.
• Terry: Such organizations do exist, but less clear-cut. Money, policing, factions, all the figures of fascism. Evil has more than one face.
• Gerard: Do you love me?
  Anne: Goethe said: "If I love you, is that your affair?"
  Gerard: To hell with Goethe. Answer me.

جوایز

نظرات