The Man Who Knew Infinity 2015

10 / 7.2

امتیاز
imdb

10 / 6.7

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

رامانوجان جوان نابغه ای است که به دعوت یکی از استاتید دانشگاه کمبریج انگلستان، شهر خود مدرس (در هند) را رها می کند و برای انتشار کشفیات خود در ریاضیات رهسپار دیار غربت می شود. او در انگلستان با مشکلات بسیاری اعم از تبعیض نژادی، بیماری و سخت گیری اساتید روبرو می شود. اما نبوغ رامانوجان به قدری است که بالاخره می تواند کشفیات خود را به همراه استاد خود منتشر کند. شدت بیماری رامانوجان و تنها ماندن همسر او در هند سبب بازگشت او به سوی وطن می شود، اما پیش از بازگشت موفق می شود به عنوان اولین هندی، بورسیه عالی انجمن سلطنتی انگلستان را کسب کند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

7

8

Publish and Mothers (2015) The MAn Who Knew Infinity

Good Bye (2015) The Man Who Knew Inifinity

Discrimination (2015) The Man Who Knew Infinity

Poor Visual Effects (2015) The Man Who Knew Infinity

Showing Success with no extra word (2015) The Man Who Knew infinity

Russel (2015) The Man Who Knew Infinity

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم مردی که بی نهایت را می دانست

[xyz-ihs snippet=”Ad-MediaFem”]

فیلم «مردی که بی نهایت را می دانست» (The Man Who Knew Infinity) همانند بسیاری از همنوعانش مبتنی بر ایده بی توجهی به نوابغ و تفاوت هایی است که آنها ایجاد می کنند. چنین ایده ای از چندین لحاظ پرکشش و هیجان انگیز است. کارگردان تلاش می کند ما را در نقطه نظر (جبهه) قهرمان فیلم قرار دهد و بی توجهی دیگران را مخل شکوفایی استعدادهای ناب نشان می دهد. بینندگان احساس می کنند که گوهری درخشان در حال از دست رفتن است و بر این تراژدی تاسف می خورند. انتهای چنین فیلم هایی از دو سنخ است: یا قهرمان فیلم موفق به اثبات ادعایش می شود یا در غربت و تنهایی فراموش می شود. گرچه بینندگان شِق اول را بیشتر می پسندند، اما شق دوم واقعی تر و نزدیک تر به مرزهای تراژدی است (واقعیت این است که هر سال چند صد یا چند هزار استعداد و ایده ناب از میدان به در می شوند و این بسیار طبیعی است که امثال نیوتون و انیشتین یک در میلیون می توانند رخ بنمایند). این فیلم گرچه یک نمونه واضح از شق اول است که در آن رامانوجان نابغه هندی موفق به اثبات نظریاتش می شود، اما با پایان بندی تلخ، بیننده را متوجه اندکی از واقعیت می کند. فیلمبرداری و نورپردازی با کیفیت بالایی انجام می شود، اما جلوه های ویژه خصوصا در صحنه هایی که جنگی به مراتب می توانست بهتر و جذاب تر باشد.

به سادگی می توان نمره قبولی را به بازیگران فیلم «مردی که بی نهایت را می دانست» (The Man Who Knew Infinity) داد، اما این هرگز با توانایی های ستاره های فیلم قابل مقایسه نیست. به عنوان مثال دِو پتل (در نقش رامانوجان) پیش از این در فیلم «میلیونر زاغه نشین» بازی بسیار خوبی کرده بود، یا توبی جونز (در نقش لیتل وود) پیش از این در فیلم «دختر» (2012) بازی به مراتب بهتری ارائه کرده بود. او در این فیلم به هیچ عنوان از توانایی های خود به طور حداکثری استفاده نکرد و بازی خود را با یک آرامش نسبی انجام داد. همین طور استفاده از استفان فرای، چهره سرشناس انگلیسی در این فیلم بیشتر برای جذب بیننده است، والا بازی چندانی از او در این فیلم دیده نمی شود. مطمئنا چهره درخشان فیلم جرمی آیرون (پروفسور هاردی) است که در نقش یک استاد (یا مرشد) سختگیر خوب می درخشد. فیلیپ روسا که نقدی نسبتا منفی بر این فیلم نوشته است، بازی جرمی آیرون را «مستحکم» وصف می کند. همچنین سونیا سرکا نیز در نقدی منفی نسبت به این فیلم معتقد است بر خلاف دِو پتل که بازی «ناامید کننده ای» از خود نشان داد، جرمی آیرون بازی خوبی از خود نشان داد.  او مردی منظم و سختگیر است که ارتباط سردی با جامعه برقرار می کند. ای بسا اگر کارگردان تنظیم بهترین از صحنه های خشونت و لطافت او برقرار می کرد، می توانستیم چهره بهتری از او در این فیلم ببینیم. (در یکی از سکانس های فیلم که هاردی با سختی و خشونت با رامانوجان سخن می گوید و ما انتظار مردی خشن و صلب را داریم، ناگهان رامانوجان از کبودی های صورتش حرف می زند و دل بیننده و همچنین هاردی را به رحم می آورد. این یک نکته خوب ولی بدموقع بود که درخشش هاردی را کمرنگ کرد.)

فیلمنامه «مردی که بی نهایت را می دانست» (The Man Who Knew Infinity) نقاط قوت بسیاری دارد. از جمله رفت و بازگشتی که بین هند و انگلستان می کند و بینندگان (خوانندگان) را با دو فضای کاملا متفاوت به خوبی آشنا می کند. با این وجود نقاط ضعف چشمگیری در این فیلمنامه دیده می شود که احتمالا دامنگیر دیگر فیلم های بیوگرافی را نیز می شود. در یک فیلمنامه عادی شخصیت های داستان جنبه های مثبت و منفی دارند. آنها نقاط تاریکی در گذشته یا اکنون خود دارند که همین اختلاف پتانسیل آنها را قابل دسترس و انسانی می کند. اما در این فیلم رامانوجان یک شخصیت کم نقص و آسمانی است. گرچه مشکلاتی اعم از بیماری و دوری از خانه و تبعیض نژادی او را اذیت می کند، اما او به خودی خود مشکل خاصی ندارد. این ویژگی ضخصیت داستان را غیرقابل دسترس و غیرقابل فهم می کند (همانند یک خدای کوچک روی زمین). احتمالا نویسنده می توانست به راحتی چند اخلاق ناپسند همچون تندخویی یا بی نظمی را به شخصیت او اضافه کند و در عین حال استعدادهای ریاضی او را در حد کمال حفظ کند. در عین حال نمی توان از شخصیت پروفسور هاردی غافل ماند که شخصیتش حتی بهتر از رامانوجان پرداخته شده بود. او ویژگی های منحصر به فرد (نظم، بداخلاقی و سردی اجتماعی)، باورهای منحصر به فرد (اعتقاد به جنگ، بی خدایی و اعتقاد به علم)، محبت نسبت به رامانوجان و اندکی انسانیت (!) دارد. ارتباط او با دیگر اساتید دانشگاه و دوستانش به خوبی ترسیم شده است و در انتهای فیلم با ظرافت بسیار به نقطه اوج خود (تردید در باورها، موفقیت در اثبات رامانوجان به مجامع علمی، زنده شدن انسانیت در او) می رسد. به نظر من فیلم کنونی باید از نقطه نظر پروفسور هاردی دیده می شد، نه رامانوجان! در نهایت برخلاف برخی که با اشاره به مشکلات فیلمنامه معتقدند «دوست داشتن این فیلم دشوار است»، من معتقدم بازی خوب و داستان جذاب (هر چند مشکل دار) این فیلم را دیدنی کرده است.

دیالوگ های ماندگار

• Ramanujan: An equation for me has no meaning unless it expresses a thought of God.
• Ramanujan: Forgive my appearance, but I really am quite exceptional with numbers. What you might see now is ordinary glass, I promise you will soon remain to see a diamond.
• Ramanujan: There are no proofs nor underlying laws that can determine the outcome of matters of the heart.
• Littlewood: Don't be intimidated. Great knowledge comes from the humblest of origins.

جوایز

نظرات