Kiss me Deadly 1955

10 / 7.7

امتیاز
imdb

10 / 6.6

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

مایک کاراگاه خصوصی دقیق و موفقی است که شبی در جاده با یک زن عجیب به نام کریستینا روبرو می شود. کریستینا حرف های عجیبی می زند و در ادامه مسیر به شکل وحشتناکی کشته می شود. مایک تصمیم می گیرد، این مساله را مستقل از پلیس پیگیری کند. او متوجه تجارتی بسیار بزرگ می شود که کلید آن به دست کریستینا بوده است. گویا شخصی به نام دکتر سوبرین پشت این تجارت است و برای بدست آوردن کالای مورد نظر تاکنون چندین نفر را کشته است. مایک نیز با کمک منشی و دوست تعمیرکار خود سرنخ هایی از ماجرا به دست می آورد. در نهایت مایک با رمزگشایی از حرف های کریستینا متوجه می شود آن شی گرانبها نوعی سلاح اتمی است و محل آن را پیدا می کند. اما در لحظه آخر لیلی که گویا دوست کریستینا و جاسوس دکتر سوبرین بوده اطلاعات را لو می دهد. لیلی که خود طمع بهره برداری از شی گرانبها را دارد، دکتر سوبرین را می کشد، و مایک را زخمی می کند، اما با بازکردن جعبه حاوی سلاح خود و خانه را به آتش می کشد.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

8

Abnormal Camera Angles - Kiss Me Deadly (1955)

Non-Real Killings - Kiss Me Deadly (1955)

Opening Scene, Lightening - Kiss Me Deadly (1955)

Protagonist is Alone - Kiss Me Deadly (1955)

Symbolic Ending - Kiss Me Deadly (1955)

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم مرگبار ببوس مرا

فیلم «مرگبار ببوس مرا» (Kiss me Deadly) از جمله فیلم های معروف و تاثیرگذار ژانر نوآر است که در بیشتر آثار مربوط به این ژانر خاص به آن اشاره شده است. عمده ویژگی این فیلم که شهرت آن را افزوده است، داستان گیرا و همچنین فرم ساختی است که بیننده را از ابتدا تا انتها درگیر فهم آن می کند. شخصیت اول فیلم، کاراگاهی سرد، سواستفاده گر، حرفه ای و تا حدودی خوش شانس است که به عنوان قهرمان منفی فیلم نمایش داده می شود. گرچه او از منشی خود به عنوان طعمه استفاده می کند و به تمام زنان بی اعتنایی می کند و پلیس را با مشکل روبرو می کند، اما بیننده او را دوست دارد. در نهایت شخصیت زن اغواگر که در فیلم های نوآر به عنوان یک شاخص دیده می شود، در این فیلم نیز اثرگذار است و باعث تغییر روند داستان می شود. این فیلم به عنوان یکی از آخرین نمونه های ژانر نوآر کلاسیک در آمریکا شناخته می شود، اما ضعف داستانی که در ادامه به آن خواهیم پرداخت مانع از آن است که یکی از بهترین های این ژانر خوانده شود. به نظر می رسد تمایل سازندگان به جذب بیننده به سالن سینما بسیار پرنگ بوده است. به عنوان مثال توجه به موضوع داغ دهه 50 میلادی یعنی بمب اتم و همچنین پوستر فیلم که نمایشگر بوسه یک مرد و زن است، به هیچ عنوان بازتاب دهنده ماجرای اصلی داستان نیست و به نظر می رسد برای جذب حداکثری تماشاگر عمومی به سینما طراحی شده است. همچنین می توان به صحنه های غیرواقعی و ضعیف قتل در انتهای فیلم (Kiss me Deadly) به عنوان ضعف فیلم اشاره کرد. اما با وجود آنکه این فیلم در مقایسه با آثار فاخر ژانر نوآر عوام پسندتر و کلیشه ای تر است، اما نمی توان به مزایای آن نیز اذعان نکرد. موسیقی فیلم فاخر و با بهره گیری از آثار بزرگان تاریخ موسیقی همانند فردریک شوپن تهیه شده است. تنوع و مهارت زاویه های دوربین و شکل نورپردازی در تاثیرگذاری صحنه ها بسیار موثر هستند. مثلا زاویه بالای دوربین و قرار گرفتن مایک بین پله ها نشانگر احاطه شدن او توسط دنیای اطراف و کوچکی او نسبت به این جهان بزرگ است. دیگر صحنه ها غالبا با زاویه کم دوربین گرفته شده و نورپردازی ها نشانگر جو مبهم و مشکوک داستان است. شکل کلی فیلم به نحوی است که جریان احساسات بیننده به سرعت و با دگرگونی شدیدی روبرو می شود. به عنوان مثال فیلم (Kiss me Deadly) تا حدودی ترسناک و هیجان انگیز است، اما از سوی دیگر نشانه هایی از طنز و آرامش نیز در آن دیده می شود. جایی که بیننده شوک می شود و انتظار موسیقی، نور پردازی و واکنش متقابل بازیگران را دارد، با آرامشی کاملا غیرقابل باور روبرو می شود. به عنوان مثال هنگامی که دوست تعمیرکار مایک به شکل وحشتناکی کشته می شود، واکنش فیلم و خصوصا مایک نسبت به آن بسیار آرام و خونسرد است. گرچه ما متوجه غم عمیق مایک و حس شدید انتقام در او می شویم، اما آرامش او به ما نشان می دهد که «عجله نکن، داستان هنوز ادامه دارد». این حس پراکنده در کل فیلم (Kiss me Deadly) است و بیننده را در حالت آستانه خود نگه می دارد. انتهای فیلم نیز که مایک و ولدا به صورت نمادین به دامن اقیانوس پناه می برند، همچنان ما در شوک هستیم و نمی دانیم باید شاد باشیم یا غمگین، عصبانی یا آرام، ترسیده یا در امان. ما دوست داریم فیلم ادامه دار باشد، یا اینکه مجددا آن را ببینیم.

بازیگران این فیلم (Kiss me Deadly) به خوبی توانسته اند، شخصیت های عجیب و پیچیده این فیلم را به نمایش بگذارند. گریم و بازی رالف میکر بازیگر نقش مایک همر به خوبی نمایشگر سردی مزاج و خطرناک بودن اوست. او از طرفی زیبا و هیجان انگیز است و از طرف دیگر حرفه ای و غیراحساسی است. قد بلند او به این امر کمک شایانی می کند و او را نسبت به شخصیت های زن داستان در نقطه قوت بصری قرار می دهد. گرچه می توان انتظار داشت که نباید در چهره او نشانه هایی از عشق و محبت را دید، اما انتظار می رفت خشم و تنفر و یا حتی احساس رضایت از موفقیت های جنبی در طول فیلم در چهره و بازی او بهتر دیده شود. به عنوان مثال هنگامی که او از جایگاه دقیق بمب در خودروی خود اطلاع داشت، و یا هنگامی که متوجه دزدیده شدن ولدا منشی و معشوقه اش شد، انتظار بازی بهتری از او داشتیم. با این وجود بازی قوی او در این فیلم زمینه بازی درخشان او در فیلم «راه های افتخار» ساخته استنلی کوبریک در سال 1957 یعنی دو سال بعد از این فیلم می شود. در سوی مقابل شخصیت های زن فیلم هستند. گذشته از اینکه به نظر می رسد ولدا شخصیت مهمتری در داستان دارد، این شخصیت زن اغواگر (یا همان لیلی) است که می درخشد. او جوان و زیبا است و نیاز به محبت دارد. از سوی دیگر به نظر کودک و غیرعقلانی می رسد. او به توصیه های دیگران گوش نمی کند و طمع بی خردانه ای از خود نشان می دهد. بر عکس دیگر فیلم های نوآر که زن اغواگر باهوش و تاثیرگذار است، در این فیلم لیلی تنها تاثیرگذار است. او از عهده نقشی که به عهده اش بود به خوبی برآمد. دوست تعمیرکار مایک با بازی نیک دنیس و شوخی های منحصر به فرد و قد و قواره جالبش نیز به طنز و نمک فیلم (Kiss me Deadly) اضافه کرده است.

فیلم (Kiss me Deadly) حول یک مکگافین (Macguffin) شکل می گیرد. مک گافین به معنای استفاده از یک محرک یا انگیزاننده در داستان است که پیدا کردن یا نکردن و فهمیدن یا نفهمیدن آن چندان اهمیتی در کل داستان ندارد. محموله ای که مایک و دیگران در طول فیلم بدنبال آن هستند، حاوی ماده ای یا سلاحی مربوط به بمب اتم است. اما فهمیدن آنکه این شی گرانبها چیست در روند و نهایت داستان تاثیری ندارد. نویسندگان به خوبی توانسته اند یان گره داستانی را به شکلی هیجان انگیز و گیرا طراحی کنند. با وجود نقاط قوتی که داستان جذاب «مرگبار ببوس مرا» دارد، از ضعف های فاحشی نیز رنج می برد. یکی از این مشکلات شخصیت پردازی است. غالب بازیگران بدون سابقه هستند و انگیزه رفتارها و کنش های آنها مشخص نیست. همچنین شخصیت مایک بسیار آرمانی و قهرمانانه پرداخته شده است. او نمی میرد، اعتراف نمی کند، از همه دسیسه ها مطلع است و در نهایت با وجود خوردن تیر موفق می شود ولدا را نجات دهد. این میزان از قهرمان پروری حداقل در داستان های جدیدتر کمتر مورد استقبال بینندگان است. همچنین می توان به تعداد زیاد اسامی و بازیگران کم اهمیت در داستان اشاره کرد که نه تنها به پیش برد داستان کمکی نمی کنند، بلکه بیننده را در پیگیری خط اصلی داستان گیج می کند. در انتها باید اشاره کرد که داستان واقع گرایانه فیلم (Kiss me Deadly) که با ژانر نوآر نیز همخوان است با انتهایی سمبلیک و عجیب همراه می شود. مایک و ولدا به اقیانوس که نماد آرامش و بازگشت به انسانیت فطری است پناه می برند. این در حالی است که یک بمب اتم در فاصله یک یا دو متری آنها فعال شده است و تنها یک خانه را آتش زده است. این خانه نیز احتمالا نماد تمدن و جامعه انسانی است. می توان اینگونه استنباط کرد که بمب اتم به عنوان یکی از ساخته های ویرانگر بشری در انتهای فیلم جامعه و بدنه اصلی خود را نابود می کند و انسان را به بازگشت به اصل خود سوق می دهد. برخی از منتقدین معتقدند گرچه این پایان بندی بسیار زیبا و عمیق است اما تا حدودی ناهمگون نسبت به باقی فیلم و شتابزده است.

نقاط قوت:

• نورپردازی
• فیلمبرداری

نقاط ضعف:

• فیلمنامه ضعیف
• قهرمان پروری غیرقابل باور
• منطق داستانی

دیالوگ های ماندگار

• Christina: You. You’re one of those self-indulgent males who thinks about nothing but his clothes, his car, himself. Bet you do push-ups every morning just to keep your belly hard.
• An Old Man: Sixty-three years, I live in one place - the house of my body. Move in when I born, move out when I die... People, they always move. They never stand still. They move from here, from there and move, and move all the time.
• Mike: That girl I picked up was mixed up in something big.
  Velda: And a cut of something big could be something big.
  
• Velda: First, you find a little thread, the little thread leads you to a string, and the string leads you to a rope, and from the rope you hang by the neck.

جوایز

نظرات