I am Sam 2001

10 / 7.6

امتیاز
imdb

10 / 8.8

امتیاز
ما

خلاصه فیلم

سم مرد جوانی است که معلولیت ذهنی دارد و مادرِ فرزندش بلافاصله پس از زایمان او را رها کرده است. او با کمک دوستانش توانسته است دخترش لوسی را تا سن هفت سالگی بزرگ کند، اما اکنون در نگهداری از او با مشکلاتی جدی روبرو است. دادگاه می خواهد حضانت لوسی را از او بگیرد، اما سم به کمک یک وکیل زبردست تلاش می کند استحقاق عاطفی خود را اثبات کند. وکیل نیز خودش با مشکلات جدی خانوادگی گریبانگیر است، اما سم به او می آموزد که فرزندان نیاز به توجه و عاطفه دارند.

گالری تصاویر و ویدئو

1

2

3

4

5

6

Birthday ruined (2001) I am Sam

In the Court (2001) I am Sam

Acting (2001) I am Sam

Back to Lucy (2001) I am Sam

تصاویر

ویدئو ها

نقد فیلم من سم هستم

فیلم «من سم هستم» (I am Sam) یکی از فیلم های محبوب من است، اما به طور کلی در نظر منتقدان سینما تنفر برانگیز است! نمره میانگین این فیلم در سایت متاسکور (Metascore) 28 از 100 است که جزو ضعیف ترین نمره های موجود محسوب می شود. به طور کلی منتقدان از سه طریق به این فیلم حمله می کنند: دسته اول کسانی هستند که ارتباط فیلم با واقعیت را زیر سوال می برند. در واقع این دسته از منتقدان معتقدند داستان «من سم هستم» یک داستان ساده تخیلی و ملودارم است که برای تحریک احساسات عوام و القای یک پیام پیش پا افتاده (که مثلا عشق خیلی مهم است) نوشته شده است. به عنوان مثال پیتر رینر منتقد سینما معتقد است «عشق همیشه پیروز است… فیلم من سم هستم همان قدر به جهان واقعی متصل است که ]داستان کودکانه[ تخم مرغ سبز و همبرگر دکتر سوس». رینر معتقد است در جهان واقعی پیچیدگی های بسیاری وجود دارد که در داستان «آبکی[1]» این فیلم به هیچ عنوان نمود نکرده است. راجر ابرت منتقد مشهور آمریکایی همین نقد را به صورت جزئی تر و با کمی مایه تمسخر انجام می دهد. به عنوان مثال سکانسی که پلیس سم را به خاطر ارتباط با یک فاحشه دستگیر می کند، به نظر ابرت بسیار غیر واقعی و غیرقابل باور است. چه کسی را تا به حال به خاطر یک مکالمه ساده با یک فاحشه دستگیر کرده اند؟

دسته دوم نقدهای فیلم «من سم هستم» (I am Sam) کارگردانی جسی نلسون را مورد هدف قرار می دهند و معتقدند استفاده بیش از حد او از شگردهای فیلمبرداری برای احساساتی کردن فیلم غیرقابل توجیه است. به عنوان مثال ریچارد کورلیس منتقد نشریه تایم معتقد است گاهی نلسون در یک سکانس از زوم، حرکت های سریع دوربین و تغییر موضع نسبت به سوژه استفاده می کند که اغراق آمیز است و فیلم را از حالت تعادل خارج می کند. دسته سوم نقدهایی هستند که بازیگری شان پن را مورد هدف قرار می دهند. شان اکسمیکر نویسنده نشریه سیاتل پای نیز بازی شون پن را به شدت مورد نقد قرار می دهد. او معتقد است «شان پن شاید جزئیات ظاهری شخصیت را خوب بازی کرده باشد، اما در زیر خنده های کودکانه و تنش های عصبی او به هیچ عنوان اثری از احساسات واقعی زندگی دیده نمی شود». راجر ابرت معتقد است شخصیت یک معلول ذهنی به هیچ عنوان مناسب بازیگری همچون شون پن نیست، چرا که او واجد قدرت و شتاب و هیجان است و در این شخصیت تمام انرژی او محبوس شده است. همچنین شخصیت ریتا با بازی میشل فیفر مناسب یک فیلم طنز است که با این فیلم سازگاری ندارد. او سرسختانه این فیلم را نقد می کند و معتقد است علاوه بر بازیگری، واقع گرایی فیلم نیز (دسته اول نقدها) مورد تردید است. ابرت پا را از این نیز فراتر می گذارد و منطق فیلم و شخصیت پردازی آن را نیز نقد می کند. به عنوان مثال او معتقد است سم واقعا صلاحیت سرپرستی دخترش را ندارد و نباید دادگاه، دادستان و سازمان نگهداری از کودکان را اینگونه منفی نشان داد.

با وجود این نقدهای سنگین چرا من این فیلم را دوست دارم؟ من نیز بیشتر این نقدها را قبول دارم؛ یا حداقل می پذیرم که در چند مورد منطق داستان زیر سوال است. اما معتقدم وظیفه داستان این است که شما را با خود همراه کند. در واقع تمام فیلم های تخیلی و مسلما غیرواقعی که جزو بهترین فیلم های تاریخ سینما هستند واجد این ویژگی هستند که بیننده را با دنیای خود شریک می کنند. من با دنیای این فیلم شریک شدم و جزئیات غیرواقعی یا ضعف های تکنیکی آن برایم چندان برجسته نبود. در خصوص بازیگری شان پن معتقدم هنر بازیگر این است که فراتر از مرزهایی که سابقه کاری برای او ساخته و فراتر از مشخصات فیزیکی بدنش بتواند در قالب شخصیت های متفاوت ایفای نقش کند. این دقیقا همان کاری است که شان پن انجام داده است.  جن جانستون نیز همانند من فکر می کند شان پن در این فیلم به خوبی از عهده بازی یک شخصیت ضعیف و احساساتی بر آمده است. اتفاقا شاید شکستن همین قالب پرانرژی و خشن توسط شان پن است که از او بازیگری منحصر به فرد ساخته است. به عنوان مثال در سکانسی که سم برای ملاقات دخترش دیر می رسد و روی پله ها زمین می خورد اوج احساسات مردی است که قدرت دویدن دارد اما ظرافت کنترل آن را ندارد. علاوه بر شان پن حتما باید به بازی برجسته داکوتا فنینگ در نقش لوسی اشاره کرد که در عین معصومیت کودکانه، چهره ای عاقل و رفتاری بزرگتر از سن خود دارد. من این فیلم را خیلی دوست دارم، حتی اگر منتقدان نپسندند.

[1] Mush-minded

دیالوگ های ماندگار

• Lucy: Daddy, did God made for you to be like this or was it an accident?
• Lucy: Why are men bald?
  Sam: Sometimes they're bald because their head is shiny and they don't have hair on it. So their head is just more of their face.
• Rita: I just don't know what to call you: retarded, mentally retarded, mentally handicapped, mentally disabled, intellectually handicapped, intellectually disabled, developmentally disabled...
  Sam: You can call me Sam.
• Lucy: I won't read the word! I'm stupid.
  Sam: You are not stupid!
  Lucy: I don't wanna read it if you can't.
  Sam: No, because it makes me happy! It makes me happy hearing you read. Yeah, it makes me happy when you're reading.

جوایز

نظرات